Als ik dit schrijf ben ik op een persreis naar Brazilië. We vertrekken met een groep van acht andere journalisten uit Nederland, Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië naar Brazilië. De ABEF heeft ons uitgenodigd voor het Latin American Poultry Congress en bezoeken aan vleesbedrijven. Een prachtige kans om een beetje te zien hoe ze in Brazilië te werk gaan met voedsel.
Een beetje, want ik realiseer mij natuurlijk ook dat de ABEF er voor zal zorgen dat we de beste kanten van de vleesproductie te zien krijgen in de hoop dat wij er in Europa de mooiste verhalen over schrijven. We zullen zien.
Dood
Hoewel ik dit een mooie trip vind, heb ik er tegelijk een tweeslachtig gevoel over. Ik ben namelijk niet een al te grote fan van vliegen. Ooit heb ik door een 'paragnost' mijn horoscoop laten trekken. Daarin stond het volgende: 'Dood door moderne techniek, dood met meerdere mensen'. Ik lieg dit niet, het is echt waar. Sindsdien denk ik altijd te zullen sterven in een vliegtuig-, of treinongeluk, of door een scheepsramp. Zelfs in kermisattracties durf ik niet meer, want zo’n bakje zal maar losschieten…
Veiligheid
Maar goed, over de grootste angst heb ik mij wel heen gezet, want als je niet meer wilt reizen dan wordt je leven wel erg beperkt. Bovendien moet ik voor dit werk wel eens naar het buitenland, dus met paragnostenangst hoef ik bij mijn 'baas' niet aan te komen.
Hoe dan ook, met de kriebels wel in mijn buik, eerlijk is eerlijk, gingen we richting gate. Tijdens het boarden werd iedereen verzocht weer in de hal plaats te nemen. 'Wegens redenen van veiligheid', werd er omgeroepen terwijl er een legertje politie- en bewakingsmensen aan kwam lopen. Niet echt om vrolijk van te worden vlak voordat je 12 uur lang aan het lot van twee piloten en moderne techniek bent overgeleverd. Heb ik erover gedacht terug te lopen richting uitgang? Eventjes flitste het door mijn hoofd. Wie zegt dat dit geen teken is van boven om niet in het vliegtuig te stappen? Uiteraard ben ik niet zo laf geweest en ben gewoon ingestapt om enkele schietgebedjes en 9.700 kilometer later gezond en wel op het vliegveld van Sao Paulo aan te komen.
Overigens wat bleek: iemand had iets in zijn handbagage wat de bewaking niet helemaal kon thuisbrengen én iemand anders had een aansteker bij zich in de vorm van een handgranaat. Hoe dom kun je zijn...
Maar goed, nu kan ik twee dagen rustig ademhalen. Maandag vlieg ik opnieuw en dinsdagochtend weer. Nu een binnenlandse vlucht, vertrekkend van het vliegveld waar enkele maanden geleden de grootste Braziliaanse vliegramp ooit plaatsvond. En de komende week nog drie andere binnenlandse vluchten en zaterdag weer 9.700 kilometer terug.
Maar… dan heb ik wel een paar mooie verhalen over de Braziliaanse kippenvleesproductie. Hoop ik. Voor de ABEF dan.