REDACTIONEEL #2 | Ik wist niet hoe snel ik in de auto moest stappen, toen ik hoorde dat de lekkerste grillworst van Nederland op amper 10 kilometer van mijn huis wordt gemaakt. Blijkbaar was ik niet de enige die nieuwsgierig was geworden. Aangekomen in Santpoort-Noord perste ik me met moeite naar binnen tussen de klanten van Ambachtelijke slagerij H.H. Duijn, de slagerij die begin februari was uitgeroepen tot winnaar van de Grote Grillworsttest 2024. Hier en daar hoorde ik nog iemand een gekookte worst of een biefstukje bestellen, maar de grote publiekstrekker was overduidelijk de grillworst. “Doe mij die winnende worst maar”, zei een dame voor mij met gespeelde nonchalance. Een andere klant liet haar emoties de vrije loop en bestelde vol overgave twee stuks. “Zóóóó lekker”, lichtte ze haar aankoop toe.
Eric Duijn, de maker van de fameuze worst, vertelde later aan de telefoon dat hij in een mediastorm was beland. Gelukkig was hij ondanks de hectiek nog in de gelegenheid om journalist Janneke Vermeulen en fotograaf Chris Hoefsmit van Vleesmagazine te ontvangen. In het artikel verklaart Duijn de populariteit van zijn grillworst, die altijd wordt gemaakt van varkensschouders en -wangen. “Veel slagers gebruiken kontjes van de ham, of andere restproducten. Dat kan prima, maar het komt de kwaliteit en consistentie niet altijd ten goede. Grillworst is voor ons geen opruimartikel.”
Niet alleen bij slagerij H.H. Duijn, maar overal in Nederland is de grillworst vaak een van de bestverkochte slagersproducten. Vroeger had de gekookte worst dezelfde status onder zijn klanten, zegt Duijn. “Maar ergens in de loop van de jaren ’90 streefde de grillworst ‘m voorbij.” Uitgerekend de gekookte worst lag aan de basis van het ontstaan van de grillworst. Dat schrijft worst- en vleeswarenspecialist Paul van Trigt in zijn boek ‘Worst – vleeswaren – specialiteiten’: “In de jaren zeventig van de twintigste eeuw had een slager gekookte worst te heet gegaard doordat de thermostaat van de kookketel kapot was. Bij alle worsten was de darm gesprongen. De worst had nog een prima smaak, zij het dat door het openspringen van de darm wat van de zout- en kruidensmaak verloren was gegaan. De slager pelde de hele darm van de kapotte worst, deed daar nog wat kruiden met zout omheen en grilde de worst op hoge temperatuur.” En voilà, de grillworst was geboren.
Vijftig jaar later is diezelfde worst tot in de puntjes geperfectioneerd. Sinds begin februari rijd ik er zo ongeveer wekelijks voor naar Santpoort-Noord.