Ik kijk vaak en graag naar andere ambachten, over het algemeen food gerelateerd. Ik heb mij ook wel eens laten ontvallen dat ik, als er geen slager in mij had geschuild, misschien wel patissier was geworden. Wat die gasten af en toe maken, vind ik van grote klasse. En dat zeg ik niet, omdat ik toevallig verslaafd ben aan zoet.
Met vis heb ik daarentegen een heel andere verstandhouding. Al vind ik de visbusiness ook een prachtambacht, het trekt me persoonlijk toch niet zo. Vermoedelijk omdat ik niet echt van de vis ben, mijn motto is ook altijd: ‘Alleen vis als er geen vlees is’.
Wat ik weer wel heel mooi aan de vishandel vind, is vis en het seizoen. De visserij is heel seizoensgebonden, dus in bepaalde periodes van het jaar worden bepaalde vissoorten verkocht. Voor vlees is dat een ander verhaal. Een beetje viswinkel heeft standaard een viskalender op de website staan en bij een vleeskalender dwalen mijn gedachten eerder af naar de erotisch getinte varianten met wulpse dames.
Kalfsvlees is nog wel altijd een beetje een lentedingetje, net als lamsvlees. Hoewel beide soorten het hele jaar verkrijgbaar zijn dankzij de import uit andere landen. Binnen de horeca nemen ze dat soms wel heel ruim. Zodra ergens in december of januari de wildkaart op de brandstapel gaat, storten ze zich op het lamsvlees. Zo kreeg ik een paar maanden geleden ’s morgens, toen ik om een uur of half vier naar mijn werk reed, een telefoontje van een chef met de vraag of er al zuiglam was. Ironisch genoeg haalde ik op dat moment net een pekelwagen in, die het aantal glijpartijen op de weg probeerde te beperken.
In mijn optiek zijn vrieskou en zuiglam geen goede match. Pas als je de bolletjes wol in het weiland ziet dartelen, is voor mij het moment van Hollands lamsvlees aangebroken. Sommige dingen kun je nou eenmaal niet uitdrukken in data, daarbij moet je de natuur haar gang laten gaan. En tot die tijd moet je gewoon iets anders verzinnen, daar zijn we tenslotte vindingrijk genoeg voor.