Ik heb mijzelf teleurgesteld, mijn afvalcoach teleurgesteld (al zegt zij van niet) en u teleurgesteld. Ik ben in een zware dieetdip terechtgekomen en heb weken niet dúrven te schrijven in mijn weblog. Het ging toch allemaal zo goed… Wat is er gebeurd?
Ik zat begin januari nog helemaal in de afval-flow. De kerst was ik meer dan goed doorgekomen, de pondjes vlogen eraf en ik zag de zomer al helemaal voor mij.
Blote mouwen, zonder die enorme lappen vlees onder mijn arm. Yes!
Maar ineens ging het licht uit. Van de een op de andere dag, deed ik niet meer mee. Waarom ik het zo heb laten zitten? Al slaat u mij dood. Het was er gewoon niet meer. Allemaal tijdelijk, dacht ik nog, maar dat tijdelijk werd een eeuwigheid, zo leek het.
Vijand
Wat er dan gebeurt, is voor iedereen die wel eens op dieet is geweest, denk ik heel herkenbaar. De weegschaal is ineens niet meer je beste vriendje. Je ziet het ding wel elke dag staan in de badkamer, maar je loopt er met een grote boog omheen. En als dat maar lang genoeg duurt, ga je hem zelfs zien als je vijand. Elke dag staart-ie je aan met dat uitnodigende schermpje waar tot voor kort nog stralende cijfers in oplichtten: 105, 104, 103, 102, 101, 99....
Maar nu lijkt het ineens alsof ie je uitlacht. Alsof-ie al die tijd al heeft geweten dat het je toch niet zou lukken. "Dikke lafaard die je er bent. Kom dan, ga dan op mij staan als je durft. Zullen we zien of je nog steeds zo blij bent met wat ik je laat zien… Ik werd er naar van.
Afvalcoach
Klinkt dramatisch? Misschien, maar zo voelde het wel. Tot vorige week. Na wat e-mail uitwisselingen met mijn afvalcoach Edith, waarin ik haar een en ander over de mogelijke oorzaak heb uitgelegd, begon ik het licht weer te zien. Ik was bezig in mijn oude patroon te vallen en dat moest stoppen.
Buddy
Edith maakte zich zorgen om mij, omdat het akelig stil op het web bleef. Inderdaad. Ook Edith durfde ik op een gegeven moment niet meer aan te spreken. Ik was immers het verkeerde pad opgegaan. Ik voelde mij ondankbaar, na al haar goede tips en adviezen de afgelopen maanden. Maar zij is mij trouw gebleven als een echte ‘buddy’. Ze heeft mij opgepept en laten inzien dat het de moeite waard is tóch door te gaan.
Dus… bij deze. I'm back.
(P.s.: heb vorige week dus toch maar weer op de weegschaal gestaan. Het schermpje zei: 100,4. Snif. Wéér boven de 100…)