Goed nieuws! Met nog tien dagen te gaan voor kerst ben ik onder de 100 kilo gedoken. De weegschaal gaf vanmorgen 99,8 kilo aan! En dat met een dieet, dat ik eigenlijk niet eens een dieet kan noemen, want ik ontzeg mij eigenlijk niets.
Hoe erg zag ik er begin oktober tegenop om opnieuw de strijd aan te gaan met de kilo’s. Ik zag het plaatje al weer helemaal voor me. Knauwen op slablaadjes en selderijstengels, droge crackers vermalen tussen mijn kiezen, bakken met water achterover slaan en misschien –als ik mezelf eens écht wil trakteren - af en toe een stukje kip. Een lekker wijntje drinken? Geen sprake van…
Niets is minder waar. Alleen brood (hoewel ik daar nog wel eens mee ‘zondig’), pasta en rijst zijn van het menu verdwenen. Aardappels eet ik slechts af en toe en dan een klein beetje. Voor de rest eet ik alles wat ik wil. Sterker nog, ik geniet zelfs heel erg van mijn maaltijden en die combineer ik ook gewoon met een glas wijn. Doordeweeks wat minder dan in het weekeinde, maar toch…
En ondertussen verdwijnen de pondjes als sneeuw voor de zon. Gestaag, maar ze verdwijnen.
Doel
Het is alweer vijf jaar geleden dat ik richting 95 kilo ging. Want dat is mijn volgende doel. Van mijn afvalcoach Edith Mastenbroek, mag ik niet verder denken dan dit. Ik schreef eerder ‘op naar de 90!’, maar dat kwam me meteen op een tik op de vingers te staan. Je moet je doelen binnen bereik houden, is haar advies. Pas als ik op de 95 kilo zit, mag ik gaan denken aan de 90.
Aangenamer
Mijn leven is daarnaast een stuk aangenamer geworden, omdat ik voor echt lekker eten ben teruggekeerd naar de speciaalzaken. ‘Want van echte kwaliteit zul je niet dik worden. Kwaliteit maakt zelfs slank’, stak Edith mij laatst ook al een hart onder de riem.
Vlees komt inmiddels voor honderd procent bij mijn Keurslager vandaan. Voor de borrelhapjes ga ik naar mijn vaste kaashandel op de Brink in Deventer. Daar koop ik niet alleen de heerlijkste kaasjes en olijven, maar doe ik ook ideeën op voor de lekkerste tapashapjes.
Albert Heijn
Ik wil in dit licht overigens nog even terugkomend op het Albert Heijn gehaktverhaal. Ik ben niet de enige consument die zich heeft verwonderd over de kwaliteit van het vlees. Ik heb veel reacties van zowel consumenten als mensen uit de vleesindustrie gehad, die het uit hun hart gegrepen was. ‘Kennelijk interesseert het de consument geen lor, wat ze ’s avonds op hun bord leggen, anders was hier al veel eerder over geschreven’, was de strekking van een aantal van die reacties.
Correctie
Ook moet ik nog een kleine correctie toepassen op het gehaktverhaal. Volgens een deskundige uit de vleesindustrie is niet het gebruik van bevroren vlees de reden van vochtuittreding, maar het vermalen van bevroren grondstof. ‘Zou AH de grondstof temperen tot ± 2 graden onder nul (dan is de ijskristal op z’n zwakst) zou de vochtuittreding aanzienlijk minder zijn, schreef hij.
Ruimte
‘Dit vraagt echter om andere zorg/organisatie en daar is Hilton Meats, net als veel andere bedrijven niet op ingesteld. Hoe groter de organisatie, des te meer is men ingesteld op de individuele kostprijs in plaats van op het totale resultaat. Daarom zal er gelukkig altijd ruimte blijven voor kleinere bedrijven, zoals ook de ambachtelijke slager die wel met de nodige zorg lekkere producten maakt.’
Met deze woorden sluit ik graag af en wens ik u alvast veel succes de komende dagen bij het samenstellen van uw kerstmenu.
O ja, nog een goede tip van mijn afvalcoach Edith: "Streef de feestdagen niet naar gewichtsverlies, maar naar gewichtsbehoud. Dan doe je het goed".