29 oktober: Wat is er mis met leven?

4 januari 2010 Caroline

Hoi Caroline, 


Zoals ik al vele malen gezegd heb: ik ga helemaal akkoord dat sommige (vele?) vegetariërs en consorten vaak veel te veroordelend, verwijtend, agressief, verbitterd… communiceren.

’t Gebeurt nogal eens dat ik me de bedenking maak dat ze alleen maar mensen tegen zich in het harnas jagen en dus het tegenovergestelde bereiken van wat ze willen. Ik was onlangs trouwens op een studiedag van de vleesindustrie hier, en ik werd daar enorm vriendelijk behandeld. Zo hoort het, van beide kanten. 


Maar uiteraard doet dit niet veel terzake wat onze discussie betreft, en moeten we een koe een koe noemen: je argument is niet veel meer dan een afleidingsmanoeuvre ;-)

Nu, ik zal je vraag over blije biggen en je opmerking over de botheid van sommige van “mijn vegavrienden”, zoals je ze noemt, even samennemen. 


Dieren als individuen 


Voor mijn antwoord trekken we even naar de VS, meer bepaald upstate New York, waar mijn vriendin momenteel sinds twee maand vrijwilligerswerk doet in Farm Sanctuary, een opvangboerderij voor landbouwdieren.

Koeien, kippen, varkens, schapen en geiten die gered werden van de slacht, krijgen daar een tweede leven. Mijn vriendin houdt er een blog over bij. Ga daar misschien even een kijkje nemen, en check ook de fotogalerieën eens? 


Verschil

Ik trap een open deur in, Caroline, wanneer ik zeg dat de dierenvrienden-vegetariërs vlees en dieren op een totaal andere manier bekijken dan veeboeren en anderen in de vleesindustrie. En dat verschil is natuurlijk de kern van de zaak.

Kan jij je even indenken dat je daar een paar maand op die boerderij werkt, de dieren persoonlijk leert kennen, hun eigen verhalen verneemt, met je eigen ogen ziet hoe welzijnsgevoelig ze zijn, ziet hoe een blinde eend een kreupele helpt en omgekeerd…? Ik denk dat je zo het antwoord wel kan vinden op je vragen rond het geluk en het welzijn van dieren. Ik weet zeker dat je op een andere manier zou leren kijken naar hen. 


Dat kan niet anders, door zo’n confrontatie. Dieren krijgen op zo’n boerderij opnieuw een persoonlijkheid die ze in de vleesindustrie al lang zijn kwijtgeraakt. Daar zijn ze – de intenties rond dierenwelzijn van de industrie ten spijt – een nummer geworden. Een machine eigenlijk, die vlees moet produceren, en die zo snel mogelijk groot moet worden zodat we het vlees zo goedkoop mogelijk in de winkel vinden (ook de fout van de consument, I know!). 


Het dier als een individu met eigen belangen, en het dier als een machine ten dienst van de mens. Dat is het fundamentele verschil in visie waar we mee te kampen hebben. De ene beschuldigt de andere van emotionaliteit, van dieren op dezelfde hoogte als mensen te zetten. De andere zegt dat de ene harteloos is en geen respect heeft voor levende wezens. 


Dient een lammetje om op te eten? 

Hoe dat te verzoenen? Ik weet ’t niet zo direct, maar twee dingen daarover. Fundamenteel is te begrijpen dat de andere partij iets anders geléérd heeft over dieren en de relatie met mensen.

Van onze omgeving, ouders, uit boeken enzovoort kregen we ideeën over wat een dier is of niet is, kan zijn of niet kan zijn. De mensen in de vleesindustrie menen dat dieren er zijn om te gebruiken.

Uiteraard heb ik respect voor het feit dat andere mensen andere dingen geleerd hebben en gaan zijn geloven dan ik. En ik denk dat iedere vegetariër, en bij uitbreiding iedereen die een andere mening heeft dan iemand anders, daar altijd van moet vertrekken. Maar ik wil, ten tweede, hier niet mee zeggen dat al die meningen evenwaardig zijn en dat we discussiëren over de kleur van het behangpapier.

Ik denk dat we door het afwegen van rationele argumenten wel degelijk tot een goed idee kunnen komen van wat een dier waard is. En als we momenteel naar de situatie kijken, dan is het heel duidelijk dat er van alles scheef zit in onze ideeën over en behandeling van dieren. En dat merk je pas als je jezelf toestaat te voelen.

Even terug naar die Amerikaanse farm: kijk even naar dit korte clipje met in de hoofdrol Angelo, een dier dat mijn vriendin ondertussen twee maanden lang verzorgt.

Jij en je collega’s zien in de eerste plaats een lamsboutje, veggies zien… leven dat graag wil leven. Ik weet wel dat dit allemaal als sentimentele praat wordt gezien, maar ik vraag me af wat er eigenlijk zo vreemd, onlogisch of emotioneel is aan het respecteren van leven? 


Met genegen groet, 


Tobias 


PS: Caroline, zet je schrap, want er zijn harde tijden op komst voor je sector. Kijk maar eens naar een paar berichten van afgelopen dagen in The Times en The Guardian en houd ook het boek Eating Animals van bestseller auteur Jonathan Safran Foer in de gaten, dat dinsdag uitkomt.

Altijd op de hoogte blijven?